
Ziekenhuishumor.
Het is alweer wat jaartjes geleden dat er in iedere kantoortuin, secretariaat, backoffice, school, universiteit, ziekenhuis, plein, warenhuis, gemeentehuis, zwembad, sportclub en god-mag-weten in welke organisatie of plek dan ook, idioten rondliepen die een zogenaamde lipdub ‘deden’. U weet wel; van die vaak totaal mislukte filmpjes waarin mensen een toneelstukje of dansje opvoerden, maar die eigenlijk helemaal geen toneelstukjes of dansjes konden opvoeren.
DOE DAT DAN OOK NIET! riep ik dan meestal, maar ja. Het stond al online en het kwaad was dus al geschied. Hopeloze producties van mensen die overdag heel goed waren of dachten dat ze goed waren in de dingen die ze al jaren doen, zoals mailtjes typen, spuitjes geven, oren uitzuigen, uit het raam staren, stofzuigen, vergaderen, metselen of gewoon poep analyseren, maar dan ineens denken dat ze een topregisseur zijn, gevoel voor humor hebben of gewoon een liedje kunnen playbacken.
Heb allang geen idee meer op welk social media kanaal al die halfgare filmpjes te bewonderen waren, maar Instagram en TikTok bestonden nog niet of nog maar net. Dan denk je na zo’n twaalf, dertien jaar; dat hebben we dan wel gehad. Al die mensen zijn weer gewoon aan het doen waar ze voor worden betaald en heb jij als klant, patiënt, burger of gewoon collega niet meer het idee dat je een afspraak hebt met een imbeciel of er -nog erger- de hele dag ernaast moet zitten.
Je zou destijds als man met zeer ernstige prostaatproblemen maar een afspraak hebben bij de Urologie en daar dan ineens je arts tegenkomen die heel raar doet met z’n iPhone en gevolgd wordt door een horde polimedewerkers die dan vrolijk dansend met op hun neus een met elastiek om de oren vastgezette fallus, het Piemellied horen en zien playbacken. Als man heb je dan nog maar één optie: palliatieve zorg.
Maar goed, zoals met alles herhaalt de geschiedenis zich helaas ook ditmaal weer en wat zien we nu? Waar we vier jaar geleden onze handen nog blauw klapten uit respect voor ‘De Zorg’, worden we nu door die zorg voor lul gezet.
Want ze zijn het handjeklappen allang weer vergeten en is de werkdruk inmiddels opnieuw met drie burn-outs per week toegenomen, de wachtlijst voor een schouderkijkoperatie ongeveer een jaar en is de torenhoge zorgpremie in Neerlandistan wederom met vier inflatiecorrecties gestegen.
En ondertussen rollen de Hollandse handelaars in zorgverzekeringen met de pillenproducenten over straat over de prijs ervan en kan een vriendin met een dwarslaesie daardoor fluiten naar haar medicijn tegen spasmen. Dit dan even niet geheel onbelangrijk terzijde.
Lijst met handelaars hier.
Afijn, terug naar ‘De Zorg’.
Ook hier schiet men dus inmiddels in de standaard excuushouding als er weer eens iets mis of gewoon totaal naar de gallemiezen gaat: ah, gevalletje personeelstekort, schouders ophalen en doorrr.
Dat u twaalf maanden moet wachten op een kniekijkoperatie, zes weken doof moet zijn tot een KNO arts twee minuten tijd heeft om uw oor even leeg te fröbelen of de gynaecoloog die pas na drie zwangerschappen eindelijk een gaatje vindt tijd om bij u een spiraaltje te plaatsen?
Nee, dat komt niet door werkdruk, tekort aan personeel (oké, vooruit: een beetje) of die centenneukers van Zorgverzekeraars Nederland.
Dat komt omdat men op de poli’s weer enorm druk is met het maken van -alweer- schijtlollige filmpjes.
Op Instagram, dit keer. Enkele voorbeelden hier , hier, hier, en hier.
Écht, bijna iedere poli doet er aan mee en bij nagenoeg elk ziekenhuis zijn er wel een zooitje debielen te vinden die zich onsterfelijk willen maken op die internets.
U weet wel; waar je nóóóit meer vanaf komt. DOE DAT DAN OOK NIET!
En denk nu bij het woord ‘debielen’ niet dat het dan om mensen met een paar hersencellen gaat. Nee; artsen, arts assistenten en secretarieel medewerkers. Exact die categorieën die het meest lopen te zeiken over ‘werkdruk’.
Sta absoluut niet raar te kijken als je ergens op Instagram na het intikken van het zoekwoord ‘polikliniek’ of de naam van een ziekenhuis, ineens een stel vrouwen in witte jassen heel hard voorbij ziet lopen en dat er dan een paar mannen achteraan rennen met zo’n Speculum Cusco (ook wel ‘eendenbek’ genoemd) in hun handen. daarmee een happende beweging makend en daarbij dan heel hard “falderalderal” zingen.
Is humor.
Zoek er verder niets achter.
Ik zou alleen als vrouwelijke patiënt acuut frigide worden.
Zelfs op de thorax afdeling werken komieken. Ligt er een pop in bed en is er een spoedoproep; tja en dan laat je alles vallen en loop je met je schoenen over het bed én over de pop. En dan roepen: “De patiënt gaat voor alles!” Ja, echt waar, zelf gezien. Lachen man.
Nee, de humor ligt niet op straat, zoals altijd wordt gezegd. Die ligt gewoon in het ziekenhuis. Dat daar niet de meest empathische mensen werken moge ook genoegzaam bekend zijn; “Ja, hallo met dokter Bernhard. Kennelijk heeft de assistente vergeten om een afspraak in te plannen, maar nu we toch al zo kort voor de Kerst zitten dacht ik, we doen het maar even telefonisch dan weet u ook, net als Flappie, waar u aan toe bent, hahaha”
Kijk, dat vind IK dan wel weer humor. Ik hou wel van cynisme.
Maar hé, kom op nou. Stop eens op met die ongelooflijke irritante Instagram filmpjes en ga eens gewoon aan het werk. Althans geef de mensen in elk geval de indruk dat je je werk én de patiënt serieus neemt.
En zeg de collegae bij Kinderverpleegkunde even dat ze geen lollige TikTok filmpjes moeten gaan plaatsen. Want voor je ’t het weet belanden ze tussen dit soort drab, waar het K-woord om de drie woorden wordt uitgesproken en u ook wordt toegewenst.
Maar even serieus: de zorg komt handjes tekort, de werkdruk is hoog, de agressie neemt toe.
Jullie mogen en moeten lol maken. Want anders loop je inderdaad kans op een burn-out.
Realiseer je echter tegelijkertijd ook dat er een grote groep kwetsbare mensen met (mogelijk) ernstige aandoeningen of ziektes zijn, die soms hun leven in jullie handen leggen en deze ‘onschuldige’ filmpjes toch heel anders bekijken.
Die voelen zich dus hiermee NIET serieus genomen.

