Ziekenfondsbrilletje.

Ziekenfondsbrilletjes, zegt u dat nog iets?
Brilletjes met een rond montuur, dat niet veel meer was dan het ijzerdraadje dat je gebit, onderhouden verneukt door de ziekenfondstandarts, bij elkaar moest houden.
Mensen met iets meer geld droegen een zwaar, vierkant montuur., want je moest je natuurlijk wel kunnen onderscheiden van het plebs.

Jaren later werden de montuurtjes steeds dunner en ronder.
En duurder. Het is net als met gaten in je broek rondlopen, zeg maar.
Ziekenfondspatiënten waren eigenlijk de paria’s in de zorg. Niet dat je in een soort streepjespyjama met een nummer op je borst in het ziekenhuis rondliep, maar je lag er wat eerder met tien man op een zaal dan bijvoorbeeld je baas die namelijk niet van het ziekenfonds afhankelijk was en ‘z’n kamer hooguit deelde met slechts één andere patiënt.
Toen nog wel van hetzelfde geslacht.
Daar waren er toen toch nog maar twee van, dus dat was ook wel weer lekker overzichtelijk.

Overzichtelijk.
Dat was het leven wel toen.
Arm en rijk. Zwart en wit. Blanken en negers. Mannen en vrouwen.
Nou ja, er waren wel eens wat mannen die een beetje raar liepen en praatten, maar die werden dan opgehaald en in een wit pak gestopt waarvan de mouwen heel raar op de rug zaten.
Heb Eugene eigenlijk nooit weergezien, nu ik er aan denk.
Eugene was ook ziekenfondsverzekerd.
Zijn vriend Bart-Jan kwam uit een gegoede familie en in de Lawn Tennis Club van pa, zaten naast een uitstekende psycholoog, ook de ouderlingen van de kerk en die lieten zich niet onbetuigd in hun zede prediken.
Met Bart-Jan is het dan ook redelijk goed gekomen. Hij schijnt nu advocaat te zijn, lid van D66 en voelt zich daar als een vis het water.

Jarenlang zorgde het ziekenfonds ongewild voor het meest schrijnende en zichtbare verschil tussen arm en rijk. Sommige ziekenfondsen hadden tot diep in de jaren ’80 van de vorige eeuw zelfs eigen tandartsen in loondienst.
Die zaten dan, zoals in dit geval de mijne, niet in een  mooie eigen praktijk locatie.
Neen.
Alle zestien slagers op één verdieping in een groot gebouw, rondom een gigantische wachtkamer met krijsende en jankende kinderen, gillende boren en telkens weer die irritante zoemer, waarna er dan in de deuropening zo’n sarcastisch glimlachende Jozef Mengele stond.
Kinderen waren in die tijd daardoor ook pas heel laat zindelijk.
Zelf piste ik nog tot mijn dertiende in bed. Ik had dan ook een uitzonderlijk slecht gebit.

En als je dan weer door die deur naar buiten ging had je op z’n minst ergens weer klomp lood in je mond, dat in een gat van kies werd gedrukt die de lul zelf had geboord.
Dat lood viel er een maand later dan ook zo weer uit.
En alles zonder verdoving, hé. Want verdoving, dat was hooguit voor het trekken. Nou ja, verdoving. Je voelde iets minder, want die spuit zelf was al zo’n marteling dat het daarna soms ook wel gewoon op een verdoving leek. En ik heb heel wat van die spuiten gehad.

De verplichte ziekenfondsverzekering voor mensen met een inkomen tot een bepaalde grens.
De premie werd opgehoest door je baas en jijzelf en werd keurig ingehouden van je salaris dat toen nog gewoon loon heette en soms nog wekelijks in bruine envelopjes cash werd uitbetaald.
Afijn; lees de hele geschiedenis van het ziekenfonds er hier nog maar eens op na.

We zijn nu in 2023 en wederom dreigen de inkomensverschillen groot te worden en kunnen grote roepen mensen hun zorgpremie niet meer betalen, met alle zichtbare gevolgen van dien.
En dan met name de kosten voor gebitsverzorging.
“De tandartskosten moeten weer terug in het basispakket en de zorgpremie en het eigen risico moet worden gekoppeld aan het inkomen,” aldus het advies van de Raad voor Volksgezondheid & Samenleving (RVS).

“Als je het verleden niet kent, kun je het heden niet begrijpen en de toekomst niet vormgeven,” is een beroemde uitspraak en je mag hopen dat de RVS het kent en dat die geschiedenis zich niet herhaalt.
Want de loonzakjes zijn namelijk allang verdwenen en de private sector, zoals banken en verzekeraars hebben inmiddels zoveel macht, dat de staat zich genoodzaakt voelt om die macht deels terug te halen. Of u en ik daar nou ook echt beter van worden?

Uw salaris en al uw rekeningen worden natuurlijk allang betaald met digitaal geld.
Gecreëerd door commerciële banken.
Niks mis mee, zult u zeggen. Maar nu wil de staat (lees: EU) die macht over het geld weer terug en heeft daarvoor de Central Bank Digital Currency (CBDC) bedacht.
Maar die CBDC gaat veel verder dan een digitale munt.
Omdat het risico op een koppeling met de toekomstige Digital ID pas (ook wel Corona-pas genoemd en óók EU) groot is en dit het angstbeeld oproept van George Orwell’s 1984.

Met deze koppeling is CBDC namelijk programmeerbaar en kijkt de staat (en dus ook de ziektekostenverzekeraar) mee in je bestedingen (Oh, rijdt u nog steeds op benzine? U rookt nog altijd? U drinkt wel heel veel wijn! Ach, u vreet één keer week bij de Mac, zien we!), met als gevolg dat dit nieuwe ziekenfonds nog wel eens een zwaardere molensteen om uw en mijn nek zou kunnen zijn dan de huidige zorgpremie dat al is. Want: uw vrijheid om te kunnen doen met uw geld wat u wilt verdwijnt daarmee, of u wordt gekort of gestraft voor uw eigen levensinstelling.

Maar ach.
U had niets te verbergen, toch?
Daarom lieten de beide Kamers dit wetsvoorstel er ook doorheen glijden als Gods woord in een ouderling.
Het wetsvoorstel kan er daarom in de EU nog even snel voor het zomerreces (da’s politiek jargon voor zes weken geen flikker uitvreten) doorheen gejast worden.

En daarna gaan de corrupte dames en heren in Brussel, zoals deze immens slechte D66-er Sophie in ’t Veld op vakantie, met vervroegd pensioen en vreet ze de rest van haar leven van uw geld.
Maar gelukkig wel digitaal.