Navigatie
Dat waren nog eens tijden.
Tuffen en puffen (28 graden en geen airco) met je Citroën GS over de Autoroute du Soleil, vrouw naast je met de Michelinkaart verkeerd om op schoot en dan voor de derde keer de A7 missen en je daardoor dus al anderhalf uur rondrijdt in Lyon.
Het zweet loopt in je bilnaad en je begint al bijna te hallucineren door de opgekropte woede en ik vermoed dat toen femicide is uitgevonden.
Ook al bestond dat woord nog niet, net als autonavigatie.
Niet dat het er beter op werd toen die TomTom kwam, want het ‘ga hier rechts af’ werd voornamelijk door vrouwen zo letterlijk genomen dat ze direct een ruk aan het stuur gaven en met hun auto’s letterlijk in beukenhagen, moestuinen, gewone tuinen, zwembaden in gewone tuinen en soms zelfs in een woonkamer of keuken terechtkwamen.
Maar vroeger was alles gewoon leuker.
En op de gezellige kringverjaardagen de boel nog even flink aandikken, want niemand die het kon het checken via social media.
Lachen.
Hoe saai is het nu.
Zit je als vrouw, nou ja; een soort moeilijk pratende robotpop, genaamd Ursula, gecreëerd in Artificial Intelligence 0.1 en verantwoordelijk voor 450 miljoen Europeanen die haar geen ene reet interesseert (en andersom nog veel minder) in een vliegtuig vol met andere EU-robotpoppen op weg naar Bulgarije.
Blijkt er een rare Engelse boekhoud-journalist tussen te zitten, bij wie het zweet ook in z’n bilnaad loopt, maar dan vanwege vliegangst.
Iets waar Ursula en al die andere robotpopjes gelukkig geen last van hebben want zij moeten namelijk veel vliegen om die 450 miljoen verschillende mensen te vertellen hoe slecht het met het klimaat gaat. En omdat we de hele Sahara aan het importeren zijn, we ook in Europa daarom een heel ander klimaat krijgen.
Maar die Engelse journaalpost, wiens zweet inmiddels via de bilnaad veranderede in dunne poep, belde in paniek naar z’n werkgever, een papieren krant genaamd The Financial Times en ging, toen het toestel een rondje vloog om gewoon op het Bulgaarse vliegveld Plovdiv te kunnen landen, helemaal los.
En verzon hij ter plekke een verhaal waar thrillerschrijvers als John Grisham, Karin Slaughter en Dan Brown het nakijken bij hadden: het vliegtuig had maar liefst een uur rondgecirkeld, want het niet kon landen omdat een Russische hack het navigatiesysteem had uitgeschakeld.
Waardoor de eerste piloot de gezagvoerder via een papieren Michelin-kaart de landingsbaan moest wijzen.
De genoemde schrijvers verzonnen het niet, hij wel.
The Financial Times smeet het verhaal meteen de wereld in en ook de hele mainstream media hier, van NOS, Volkskrant tot en met de NRC en de hele rits aan Belgische papierverspilling, nam het bericht zonder te verifiëren over.
Want: onze eigen oorlogshitser Mark Rutte, in de functie van Secretaris Generaal van de NAVO sprak van “een enorm incident” en een “hybride aanval” van de Russen. “Het elektronisch verstoren van een commercieel vliegtuig, met potentieel desastreuze gevolgen; een moordpoging tegen een grote industrieel in een NAVO-land, een aanval op de nationale zorginstelling in het VK, dit zijn enorme incidenten, met enorme impact”, aldus onze psychopaat met een chronische Poetin obsessie.
Inmiddels is allang en breed overtuigend aangetoond, zelfs door de zich zelfbenoemde kwaliteitskranten, dat het een onzinverhaal was en dat dit soort ‘verstoringen’ schering en inslag zijn in bijvoorbeeld het Bulgaarse en Turkse luchtruim.
Alleen de Tweetjes van de EU-hielenlikkende Financial Times en die van onze Nationale Leugenaar staan echter nog altijd online.
Moraal van dit verhaal?
Als je lekker wilt toeren in Frankrijk, koop dan een regionale Michelin wegenkaart en je ziet alles waar je met je Google Maps navigatie via de snelste of kortste weg mijlenver aan voorbij rijdt.
Maar je rijdt dan wel een uurtje om.
Net als vroeger.
Weg van de waan van de dag en die afgrijselijke Europese propaganda media.
