Kleur bekennen.

De wisselvallige zomer van 2023 blijkt voor een voedingsbodem te hebben gezorgd van zowel verrassende als ook voor de hand liggende keuzes. Iedereen lijkt ineens kleur te willen of moeten bekennen. En nee, dan heb ik het niet over die pornografische varende door Easy Toys gesponsorde optocht met die vreselijke Robbert Dijkgraaf als kabinetsboegbeeld (waar is Robje Jetten als je ‘m écht nodig hebt?) die er voor moet zorgen dat we die hele regenbooggenderletterbakmensjes moeten omarmen (God bewaar me), maar die door hun eigen door de strot duwende drammerigheid precies het tegenovergestelde bereiken: want iets wat je door je strot krijgt geduwd ga je namelijk vanzelf een keer uitkotsen.

En dan zie je ook nog eens een schuit vol witte non binaire mannen en vrouwen voorbij komen die op straat horen te lopen en boeven te vangen en waarvan ineens de ‘afspiegeling van de maatschappij’ in het personeelsbeleid er blijkbaar niet meer toe doet.
Geen kleurtje te bekennen. En maar lullen over diversiteit en inclusiviteit.

Alles wordt door je strot gedouwd. Zoals die gehaktbal uit Nijmegen. Die vreselijke machtswellusteling die in Coronatijd onze voordeuren het liefst dicht wilde lassen, net als Hugo de Rat. Niet geheel toevallig dat Hugo hem voordroeg als lijsttrekker van het CDA. Bruls heeft namelijk alle WOB-jes een WOO-tjes en dus ook Hugo gewoon in z’n binnenzak.
Bruls deinst er namelijk niet voor terug om als een Goebbels de massa te mobiliseren om aangifte te doen tegen een politicus.
Vraag dat maar aan onze blonde Greet.

De Kiesraad schijnt zich derhalve nu te buigen over de formaten van de verkiezingsposters- en borden.
Met zowel Timmerfrans als die wandelende gehaktbal op de verkiezingsborden dreigen andere partijen visueel minder bedeeld te worden. Om nog maar te zwijgen over dat arme schriele VVD ding, Dilan Yesildingus-Dingus, dat daardoor volledig dreigt platgewalst te worden door bijna 300 kilo menselijk vlees.
Je zou toch denken dat er bij de VVD heus nog wel een nieuwe Henk Vonhoff, Hans van Baalen, Ton Elias of Henry Keizer te vinden zal zijn.
Bij de VVD heet dat dan politieke zwaargewichten.

Mona Keizer (geen familie van die dikke VVD-er, maar wel van de rest van Volendam uiteraard) maakte vervolgens direct de keus om uit het CDA te stappen. Maar dat was niet verassend; eerder het wachten op het juiste moment en de juiste reden. Wanneer ze écht kleur bekent is natuurlijk gissen, want zowel Caroline als Pieter houden de kaarten nog tegen de borst en ik hoop eerlijk gezegd dat ze dat zó lang doen dat Frenske zichzelf van binnen opvreet van de zenuwen en Bruls ontploft van woede. Hoewel voor dat laatste bij Frenske ook weinig voor nodig is. Lees vooral de komende weken de Timmerfrans-serie van Arthur van Amerongen om te snappen waarom deze man maniakaal is.
En dus niet alleen moddervet.

Afijn. Kleur bekennen dus. Zo kon ook onze voormalige nationale trots, De Nederlandsche Spoorwegen (sinds 1837) er niet meer onderuit de afgelopen week. Na jaren van mensen sarren en treiteren vanwege gladde rails door vallende blaadjes, bevroren wissels, zuidwester- en noordoosterwind, steeds minder vaak op tijd te rijden, minder zitplaatsen te bieden, minder treinen te laten rijden, minder treinen in te zetten, géén toiletten of gore naar gierput ruikende toiletten, kutpoortjes, Noord-Afrikaans terrorisme, stiltecoupé kutherrie coupés, naar natte jassen ruftende reizigers, geen bussen in te zetten, dagenlang een trein stil laten staan bij Wijster en er pas uit mogen stappen nadat het leger de reizigers te hulp schoot.

En dan komt nu pas de aap uit de mouw. De NS kiest voor de dieren.
Vergeet de dagtripjes met uw kinderen of kleinkinderen naar het Dolfinarium, Wildlands Adventure Zoo, De Apenheul, Artis, Burgers’Zoo, Diergaarde Blijdorp, Ouwehands Dierenpark, Safaripark Beekse Bergen, Vlindertuin De Kas en al die andere 55 plekjes waar je moet betalen om wilde dieren, insecten of vissen te mogen aanschouwen.
U mag niet meer met de trein.

De Nederlandsche Spoorwegen (sinds 1837) brengt u niet meer naar deze abominabele, afgrijselijke, afstotelijke, akelige, gruwelijke, ijzingwekkende, en stuitende bestemmingen.
“Dieren in gevangenschap bekijken is al weerzinwekkend genoeg en dan gaan we dat ook nog faciliteren,” moet zo’n PR kutje bij de NS hebben gedacht. Zo’n eentje van die generatie waarbij het vak Geschiedenis zich beperkte tot de introductiedatum van de iPhone en alles van daarvoor als overtollige geestelijke ballast beschouwd.
Niet wetende dus dat haar werkgever vroeger zelfs gratis wekelijks wagonladingen vol vervoerde naar een oord in Drente, waar de reizigers zelf werden opgesloten achter hekken en dieren hén konden bekijken.

Maar over die service heb ik ze nog nooit gehoord. Zal wel komen doordat de actiegroepen toen ondergronds waren.
En tja, dierenleed is nu eenmaal erger dan mensenleed in ons treurige landje.
Een hond of kat heeft hier nog eerder een dak boven z’n kop dan een mens.

En zie?
Voor je het weet heb je ’t weer over asielzoekers.
Had het COA daar trouwens geen boot voor tijdens de Pride?